In juni 2022 veranderde het leven van Patrick Baur (55) abrupt toen hij getroffen werd door een hersenbloeding. Patrick, die op dat moment werkzaam was bij UWV als uitkeringsdeskundige WW, moest nu zelf op zoek naar specialistische begeleiding. Dit is het verhaal van zijn indrukwekkende re-integratieproces, ondersteund door een team dat zich volledig inzette om hem bij UWV aan het werk te houden.
"Het was maandagmorgen en wat ik nog goed weet is dat mijn oor verstopt was en dat ik me niet helemaal lekker voelde” vertelt Patrick. “We zaten bij een sessie over de toeslagen wet. Ik wilde iets zeggen, maar er kwamen geen woorden uit. Collega’s zagen blijkbaar al wat er aan de hand was, want er riep iemand ‘bel 112’. Vervolgens stapte ik de rollercoaster in - binnen 10 minuten lag ik in de ziekenwagen. Ik had geen gevoel aan de linkerkant van mijn lichaam. Na een uur kwam de arts met de diagnose: de CT scan liet zien dat het om een hersenbloeding ging.”
Een korte opname in het ziekenhuis volgde. Op Patricks vraag wat de verwachting was, antwoordden de artsen: ‘dat verschilt per persoon’. De eerste 6 à 7 weken zouden bepalend zijn voor zijn verdere herstel. "Binnen vier dagen kwam het gevoel in mijn armen been weer terug. Na negen dagen kon ik weer staan. Maar mijn richtingsgevoel ontbrak: mijn hersens wisten dat er een arm was die kon bewegen, maar het werkte niet zoals voorheen. Het ging elke dag iets beter. Daarom mocht ik thuis verder revalideren."
Eenmaal thuis bleek naar buitengaan een risico te zijn – “ik weet nog goed dat ik boodschappen ging doen met mijn zus. We lopen op een lantaarnpaal af, ik weet dat ik eromheen moet, en tóch bots ik er tegenaan. Alles wat voorheen als vanzelfsprekend goed ging, liep nu anders.”
Van juni tot november 2022 volgde ik via Adelante onder meer trainingen op het gebied van taal en geheugen. Naafronding was de conclusie: Ik was goed hersteld, het was nu een kwestie van mee om leren gaan.
Vanaf het moment van uitval hield Patrick wekelijks contact met zijn manager bij UWV. "Begin december wilde ik wel weer eens op kantoor langs. Ik moest me erg concentreren op de persoon met wie ik sprak, anders werd het chaos in mijn hoofd. Er werd er een plangemaakt: twee keer twee uur per week, deels thuis en deels op kantoor, om op therapeutische basis werkzaamheden uit mijn oude functie op te gaan pakken.”
Patrick startte vol goede moed: hij liep vijfentwintig minuten naar het werk en weer terug. Maar de eerste weken waren zwaar. Patrick had een lichte vorm van afasie overgehouden aan de hersenbloeding. "In gesprekken heb ik nog steeds moeite met het verwerken van informatie en het formuleren van een reactie." Daarnaast durfde Patrick het contact met klanten niet meer aan: “Ik heb mijn emoties niet meer onder controle zoals voorheen. Na de hersenbloeding ben ik de eerste die begint te huilen bij een programma als De Beste Zangers. Ook kan ik best wel fel uit de hoek komen.”
"Ik pakte weer wat WW-aanvragen op, maar dat ging met wisselende resultaten. De variëteit en complexiteit van de werkzaamheden maakten ze voor mij te belastend.” Dit was het moment dat het re-integratietraject veranderde van spoor 1a naar spoor 1ben spoor 2: op zoek naar een andere baan die paste bij Patricks mogelijkheden, en dan het liefst binnen UWV.
In maart 2023 kwam Effectyf inbeeld. Patrick was zelf op onderzoek uitgegaan om te kijken welk in niet-aangeboren hersenletsel gespecialiseerd re-integratiebedrijf in de regio hem zou kunnen begeleiden. Het profiel van Josette Coppens van Effectyf sprak hem aan: zij was zelf volledig afgekeurd in de WIA terechtgekomen en vanuit die situatie weer aan het werk gegaan. “Ik werkte op dat moment 12 uur per week, nog steeds op de afdeling Uitkeren want er diende zich geen geschikt alternatief aan. Ik pakte losse opdrachten op om maar weer in dat werkproces te komen. Josette zag ik eens per twee weken; we bespraken dan hoe het ging op het gebied van privé-werkbalans, belasting en belastbaarheid, werkdruk en energie.”
“Josette is een goede luisteraar, neemt alle tijd voor je verhaal en is kundig in haar werk. De coaching verliep vanaf het begin heel natuurlijk.” (Patrick Baur, werknemer)
Op het moment dat Patrick begon met zijn re-integratie bij UWV, vertrok zijn manager. Huidig manager uitkeren, Wim Mols, nam deze functie over en speelde al snel een sleutelrol in het proces. "Patrick wilde bij UWV blijven. Dat zag ik. We hebben ervoor gekozen om vertrouwen te geven en verwachtingen te managen. We zouden ons uiterste best gaan doen om hem intern te plaatsen. Patricks drive is achteraf gezien het halve werk geweest."
In augustus 2023 zaten Patrick, Wim en Josette voor het eerst om tafel. "De klik was er", herinnert Wim zich. "Josette begeleidde Patrick al langer en ze deed mij een aantal fijne handreikingen met betrekking tot de kenmerken van NAH bij Patrick en het belang van langzaam opbouwen. Dat heeft erg geholpen.”
“Wij zeiden vanaf het begin: UWV straalt naar buiten uit dat mensen met een uitdaging aan werk moeten helpen, dan moeten we dit intern zéker doen.” (Wim Mols, manager Uitkeren)
Patrick nam zelf het initiatief en zocht contact met Anita van den Berg, Manager Administratie Werkbedrijf bij UWV. Ondanks dat er geen directe vacature was, bood Anita hem de kans om te experimenteren met verschillende taken. Samen met zijn coach, Anita en Wim werd er zorgvuldig een opbouwschema vastgesteld. Maandelijkse gesprekken hielpen om te evalueren of Patrick meer uren en taken aankon, zonder hem te overbelasten. Een aantal belangrijke succesfactoren boden Patrick de mogelijkheid om in alle rustzijn belastbaarheid op te bouwen: draagvlak en begrip binnen het team en demogelijkheid tot om de dag thuiswerken.
“Wat voor mij heel erg belangrijk is geweest; Patrick wilde heel erg graag” geeft Anita aan. “Hij was liever gisteren dan vandaag hersteld. Maar dát ging niet. Daarbij hing de WIA-keuring als het zwaard van Damocles boven zijn hoofd en dat doet veel met iemand. Hijwilde liever 20 stappen vooruit zetten, waar één of twee al goed waren.”
Patrick: “Ik had op dat moment iemand nodig die mij hielp grenzen te signaleren en bewaken. Naast Anita deed Josette dat ook: ‘nu stoppen we ermee en gaan we eerst tien minuten wandelen voordat je weer aan het werk gaat.’
“Wat voor mij heel erg belangrijk is geweest; Patrickwilde heel erg graag. Hij was liever gisteren dan vandaag hersteld. Maar dát ging niet.” (Anita van den Berg, manager Administratie Werkbedrijf)
In juni 2024 zou Patrick tweejaar ziek zijn. De WIA-keuring naderde. “Ik werkte op dat moment twintig uur per week deels thuis, deels op kantoor. De WIA-beoordeling deed me veel, we naderden een kruispunt. De vervolgrichting zou zowel mentaal als financieel enorme gevolgen kunnen hebben. Ik ben iemand die alles van tevoren uitvogelt en verschillende scenario’s uitstippelt. Het feit dat iemand die mij niet kende, me moest gaan beoordelen op mijn belastbaarheid, beangstigde me.” Josette bood aan om mee te gaan naar het gesprek met de verzekeringsarts.
Op tijd voor de WIA-keuring ontstond er ruimte op de afdeling van Anita waar Patrick op dat moment werkzaam was. Vlak na elkaar gingen er twee collega’s weg. “Anita zag dat ik meer zelfvertrouwen kreeg en goed functioneerde. Ze maakte de inschatting en bood me een vaste plek in haar team als administratief ondersteuner.” Inmiddels werkt Patrick hier 22 uur per week mee.
Patrick zal altijd last houden van restverschijnselen van zijn hersenletsel: “Ik kan geen twee dingen tegelijk, dat heeft ook effect op werk. Ook ben ik snel vermoeid: zo merk ik in gesprekken dat er meerdere hersenfuncties actief zijn, waardoor de motor op volle toeren draait. Mijn taal, geheugen en energieniveau zullen niet meer worden wat ze ooit waren. Maar hier heb ik me op leren aanpassen.”
"Ik ga elke dag weer met plezier naar mijn werk. Als ik ondersteuning nodig heb, geef ik dat zelf aan. Het team voelt goed aan als er iets is." (Patrick Baur, Administratief Ondersteuner)
Alle betrokkenen in dit traject beamen dat Patricks drive en doorzettingsvermogen de sleutel is geweest tot succesvolle re-integratie. Wat verder?
Het was volgens Wim en Anita de grootste uitdaging om de focus op spoor 1b te houden; een passende werkplek binnen de organisatie. Dit vereiste veel afstemming intern. Desalniettemin gingen ze hier vanuit hun rol als manager voor, omdat ze Patrick het vertrouwen wildengeven.
“Ik vond het geweldig om te zien hoe de puzzel gelegd kan worden door middel van oprechte inspanningen van alle betrokkenen. De weg die zij kozen, was niet de makkelijkste; deze route vergde doorzettingsvermogen, energie, motivatie en moed.” (Josette Coppens, re-integratiecoach bij Effectyf)
We vroegen Patrick welke wensen en plannen hij heeft voor de toekomst. Zijn antwoord: "leven in goede gezondheid, mentaal en fysiek. En de kleine dingen waarderen."
