Alles viel op z'n plek
‘Het was geen burn-out, maar de overgang!’ Dat dacht wijkverpleegkundige Marjan (48) toen ze in CNV-Magazine Werkend NL het interview met Isa Hoes en Medina Schuurman over de overgang las. ‘Alles viel op zijn plek! Waarom heeft niemand mij dit verteld, dat het gewoon de overgang is?’
‘Sinds twee, drie jaar had ik het gevoel dat ik tegen de overgang aanhing. Er waren wat lichte verschijnselen, maar verder voelde ik me nog fit’, vertelt Marjan, die in de avonduren pilates- en yogalessen geeft. ‘Maar begin dit jaar was ik behoorlijk vermoeid. Ik dacht dat het aan het hele coronagedoe lag. Daarnaast kreeg mijn dochter zware psychische problemen. Begin april kreeg ik corona. En dat bleek een soort trigger te zijn: ik werd enorm emotioneel, begon te huilen en bleef huilen, het werd erger en erger. Dus dacht ik: ik zal wel overspannen zijn, een burn-out hebben. De huisarts bevestigde dat.’
Burn-out
‘Ik ben een aantal maanden thuis geweest. Heb gesprekken gehad met een coach, heb bepaalde dingen aangepakt. Maar bij het woord burn-out had ik toch stiekem zoiets: is het dat wel? Ik begon ook dingen te denken als: kan ik mijn werk nog wel aan, ben ik niet te oud, kunnen mijn jonge collega’s het niet beter dan ik?’, kijkt Marjan terug op het afgelopen half jaar. ‘En toen las ik het interview met Isa en Medina en viel het kwartje: het was inderdaad geen burn-out, maar de overgang! Als ik dan terugdenk aan hoe zwaar ik het gehad heb in die tijd – ik ben nu weer aardig terug en weer heel actief – kan ik zo weer beginnen te huilen. Alles viel op zijn plek. Waarom heeft niemand mij dit verteld, dat dit gewoon de overgang is?! Ik heb met een praktijkondersteuner gepraat, met de huisarts, met de bedrijfsarts, met een psycholoog, en niemand zei: “He, zou het niet de overgang zijn?” Dat is toch bizar! Als iemand het eerder erkend had, had ik eerder tips and tools kunnen krijgen hoe daarmee om te gaan. En had ik sneller weer aan het werk kunnen gaan.’
Openheid
‘Wat werkgevers zouden kunnen doen? Erkenning is de eerste stap. Een tweede stap zou kunnen zijn dat je je baanomvang kunt aanpassen aan je situatie. Ik zou het heel fijn vinden als ik een dag minder zou kunnen werken, maar omdat ik een leidinggevende functie heb, is dat niet bespreekbaar. Ook zou het fijn zijn als er gekeken wordt naar onregelmatige diensten, want die kunnen zwaar vallen zwaar als je in de overgang bent’, weet Marjan. ‘Ik voel zelf ook niet de openheid en veiligheid om hier met mijn leidinggevende of bedrijfsarts over te praten. Beiden man en druk, niet erg uitnodigend. In de sportschool waar ik daarnaast werk, is die openheid er wel. Als ik me daar een keer niet lekker voel, nemen ze zo een les van je over. Dus dat helpt zeker, openheid. Dat taboe moet er echt af, van: Je bent in de overgang, dus je bent afgeschreven. Helemaal niet, we worden oudere, wijze vrouwen, zoals Isa en Medina zeiden in het interview!’
Originele bron: cnv.nl
