Catherine de Vries, coach bij Effectyf, heeft in 2020 niet-aangeboren hersenletsel opgelopen. In deze blog deelt ze haar verhaal en hoe zij bij Effectyf terecht kwam.
Op achterhoofd gevallen
Ik was thuis aan het werk, in Hilversum. Ik werkte toen nog 4 dagen per week als re-integratie/loopbaancoach bij een bedrijf in Leeuwarden. Best een eindje rijden dus.
Zoals altijd was ik vroeg opgestaan. Rond 07:30 stond ik achter het Senseo apparaat; ik drukte op het knopje, dát kreeg ik nog bewust mee.
Het volgende moment werd ik wakker in een kleverige plas bloed met allerlei mensen om me heen. Ik werd overmand door misselijkheid en moest direct overgeven.
Mijn kop barstte uiteen - van de schedelbasisfractuur, zo bleek later.
1 van de 4 opnames
Eenmaal in het ziekenhuis werd ik onderzocht en bevraagd, maar de artsen tastten in het duister. Wat ze wél wisten is dat ik geen corona had. Dat scheelde weer.
Ik voelde me ontzettend alleen in dat ziekenhuis, had last van hersenmist en allerlei idiote gedachten over weer aan het werk gaan. Ik lag daar maar.
De hersenscans wezen uit dat er sprake was van een zwelling en breuk. Daarnaast was mijn hartslag veel te hoog. Met voldoende rust zou het langzaamaan beter gaan.
Eenmaal thuis moest ik mezelf de dag door slepen, zonder enig perspectief. Slapen lukte niet, want ik kon geen aangename houding vinden van de pijn. Met opgetrokken knieen was nog enigszins te doen.
De volgende klap kwam snel na thuiskomst: ik viel met mijn voorhoofd op de grond, rakelings langs de rand van de muur. Weer een fractuur.
Het is ‘t hart!
Opnieuw een fractuur, deze keer duidelijk door een hartstilstand. Een hartfilmpje wees uit dat ik last had van een hartritmestoornis. Dezelfde dag werd mij een pacemaker aangemeten. 'So be it', dacht ik. En zo werd ik patiënt op de afdeling cardiologie. Na een maand opname in het ziekenhuis was het ritme herstelt en mocht ik naar huis. Ik voelde me zo slap als een vaatdoek, dus ik focuste me op de hometrainer die thuis stond te wachten. Afhankelijk zijn van zo'n apparaatje, ik vond het maar eng. De hartkloppingen hielpen niet mee bij het opbouwen van vertrouwen in mijn lichaam. Daarbij kwamen de epileptische aanvallen 's nachts, uit het niets, om de hoek kijken. Wanneer hield dit op? Mijn partner belde direct 112. Daar gingen we weer...
Verjaardagscadeau
Even de balans opmaken: derde opname, deze keer voor epilepsie. Een gevolg van hersenletselschade. Een ander vervelend gevolg was dat ik mijn rijbevoegdheid kwijtraakte en mijn rijbewijs opnieuw moest aanvragen. Voor de epileptische aanvallen kreeg ik medicatie, die zijn gelukkig niet meer teruggekomen. De hartkloppingen daarentegen werden erger. Zo werd ik op mijn verjaardag verrast door hartkloppingen van boven de 130. Ik was géén marathon aan het lopen. De artsen schreven mij hartritmemedicatie voor en vanaf dat moment openbaarden zich schildklierklachten. Ik slikte ondertussen 7 pillen per dag. Het jaar 2021 stond in het teken van de schildkliermedicatie; dit bracht mijn hele stofwisseling in de war. De medicatie hield me klein; ik kwam de dagen door met hooguit wat lezen op de bank. Ik was gewoon zwaar depressief en mijn conditie was niets waard. Na dat jaar werd ik verlost: mijn schildklierfunctie stabiliseerde. Ik kreeg weer zin om dingen te ondernemen en had mijn humor terug. Ik voelde me weer mijzelf.
Stap richting werk
Telkens als het iets beter leek te gaan, hoopte ik op een stijgende lijn en een stap richting werk. Maar dan ging het weer mis. Er was behoorlijk veel afstand ontstaan met mijn werkgever en ik was al bijna twee jaar ziek. Ik zou gaan starten met re-integratie op spoor 2: op zoek naar een baan bij een andere werkgever. Mijn toenmalige bedrijfsarts schreef een rapport, waar ik me totaal niet in kon vinden. De arbeidsdeskundige van UWV tipte me om een second opinion aan te vragen bij een andere bedrijfsarts. Dat bleek een schot in de roos! De bedrijfsarts waar ik terechtkwam heeft zoveel voor me betekent. Zijn verslag verschilde als dag en nacht van het verslag van mijn eigen bedrijfsarts. Ik voelde me gehoord! Er stond in: last van restklachten, beperkt belastbaar, moet rustig opbouwen. En de reisafstand was een bezwaar. Mijn eigen bedrijfsarts ging hier uiteindelijk in mee.
Van werkervaringsplek naar effectyve baan
Voor mijn re-integratie op spoor 2 zocht ik een bureau met veel expertise op het gebied van niet-aangeboren hersenletsel. Zo kwam ik bij Effectyf terecht. Ik zou voor 4 dagen ergens aan de slag gaan, moest niks van de WIA weten. Het intakegesprek vond bij mij thuis plaats. Tijdens het traject deed ik verschillende testen via Jobport; hier kwam uit dat ik veel capaciteiten heb, het liefst mensen begeleid, maar ook last heb energetische beperkingen. Met mijn Functionele Mogelijkheden Lijst (FML) bij de hand keken we samen naar geschikte vacatures. Yes! Na wat sollicitatiegesprekken te hebben gevoerd, mocht ik door naar de 2e ronde bij een bedrijf waar ik erg enthousiast van werd. Helaas bestond die 2e ronde uit een assessment die ik binnen een bepaalde tijd moest afronden, ik baalde verschrikkelijk. Achteraf gezien was de reistijd ook wat lang. De volgende mogelijkheid die de revue passeerde, was een werkervaringsplek bij Effectyf. Een werkplek waar ik mijn ervaring met verschillende doelgroepen en coaching kon inzetten en waar rekening werd gehouden met mijn beperkingen. Wat een support in dit team! De werkervaringsplek leidde tot een vaste aanstelling voor 28 uur.
Restverschijnselen op werk
Vanaf het begin werkte ik vier dagen per week en was meteen ook mijn max. Het ging best aardig, zolang ik minimaal acht uur sliep per nacht. Aan het eind van de week had ik hoofdpijn, maar dat werd steeds minder. Af en toe heb ik wel nog last van absences op willekeurige momenten. Voldoende rust en overzicht is voor mij heel belangrijk, hier ben ik bijna manisch in geworden. Zo maak ik maximaal drie afspraken op een dag. Ondanks dit soort afspraken, blijft het zoeken naar de juiste energieverdeling.
Coachen vanuit ervaring en intuïtie
Het werk als re-integratiecoach vind ik waardevol. Ik kan me goed verplaatsen in mensen met beperkingen en help hen graag vooruit. Als coach vind ik altijd wel een haakje voor een goed gesprek. De persoon staat centraal en aan de hand daarvan coach ik op intuïtie. Wat kan ik nog meer vertellen over mij als coach? Ik wil naast het persoonlijke verhaal altijd de feitelijke gegevens hebben, zodat ik dit naast mijn eigen bevindingen kan leggen. Er zijn zoveel mensen betrokken bij een re-integratietraject; met iedereen in gesprek gaan vind ik belangrijk voor een compleet beeld. Kandidaten geven mij terug dat zij zich begrepen voelen en vertrouwd in mijn aanwezigheid. Doordat ik zelf ervaring heb met hersenletsel en burn-out (2008), herken ik de signalen en beperkingen bij anderen.
Catherine heeft 80% van haar oude energie weer terug en heeft naar eigen zeggen "heel veel geluk gehad". Hiermee doelt ze voornamelijk op haar partner en de veerkracht die ze had om actie te blijven ondernemen.
"Ik ben het leven heel erg gaan waarderen omdat ik het heb teruggekregen. Ik geniet van kleine dingen; moment voor mezelf, ontbijtje, kat aaien, met dochters en kleinkinderen zijn.”
Vragen of interesse in een re-integratietraject?
Neem contact op met een coach bij jou in de buurt.
